نیاز
به حمل و نقل ، به تاریخ تمدن بر می گردد . اولین یا ابتدایی ترین تسهیلات
حمل و نقل ، گذرگاههایی بودند که از طریق باز کردن مسیر ، در جنگل ها
ساخته شدند . و نیزبرای عبور حیوانات اهلی راه ها عریض تر و بهتر گردیدند .
با اختراع چرخ و استفاده از آن راه سازی پیشرفت کرد . اکثر راه های اولیه
به واسطه رومیها ساخته شد . تا قرن هفده و هجده روشهای راه سازی رومیان در
بسیاری از کشورها و به ویژه اروپا ، مورد استفاده قرار گرفت . اولین اصول
راه سازی مدرن بوسیله Telford Macadam و Tri saguet توسعه یافت . این
افراد روشهای سنتی راه را بهبود بخشیدند.
در
سال 1885م با اختراع موتور درون سوز بنزینی به وسیله Dimler و Benz ، چهره
کلی حمل و نقل دگرگون گردید . در سالهای 1930 تا 1940 ، طرح هندسی و سازه
ای راه اهمیت ویژه ای یافت و تحقیقات زیادی در این زمینه صورت گرفت و
مهندسی راه به عنوان یکی از مواد درسی در دانشگاهها مطرح گردید .با رشد
سریع شهرها و ترافیک در جاده ها و همچنین افزایش سرعت ، مسئله تراکم و
تصادفات مطرح گردید . بدین ترتیب مسائل ترافیک و جاده ها ، با همه پیچیدگی
های آن مورد توجه واقع شدند . این مسائل شامل ارتباط داخلی طبیعت شهر و
قوانین فیزیکی زمان ، فاصله و حرکت می گردیدند . بنا براین موضوع جدید
مهندسی ترافیک به وجود آمد ، که بر مطالعه و اصلاح عملکرد ترافیک در شبکه
جاده ها ، تقاطع ها و پایانه ها تاکید دارد.
در
سال 1850 چهار شهر با جمعیت بیش از یک میلیون نفر در جهان وجود داشت . در
سال 1950 ، در حدود صد شهر با این جمعیت وجود داشته ، ولی با نهایت تعجب در
سال 2000 این تعداد به بیش از هزار شهر رسید . بدین ترتیب در دهه های
اخیر، مهندسی ترافیک و بخصوص مهندسی ترافیک شهری ، اهمیت ویژه ای یافت .